«Μαμά μου» φουλ στην Αστρόσκονη στο Θέατρο Μουσούρη | Ο Θεατρόκοσμος της Νταίζης Λεμπέση

  

Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα

---

Ήθελα πολύ καιρό να πάω να το δω και όταν δε σου φτάνει το 24ωρο πας τα θέλω σου πιο πίσω. Μου υποσχέθηκα πως το 2025 θα πάω τα θέλω μου μπρος. Και έτσι πήγα στο Μουσούρη να δω την παράσταση «Μαμά μου» της Μάρτα Μπαρτσελό σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου με την Σοφία Βογιατζάκη και τη Νίκη Λάμη  με καλλιτεχνική παρέμβαση του Κώστα Σπυρόπουλου, εκείνος επέλεξε το έργο και την Σοφία Βογιατζάκη, σε μια παραγωγή του ίδιου και της Panic records.

 

Η πρώτη επιλογή του Κώστα ήταν η Σοφία και το τονίζω γιατί η Σοφία εδώ στο ρεσιτάλ της το ανυπέρβλητο είναι κόντρα σε αυτό που έχουμε συνηθίσει να είναι η Σοφία. Το υπέροχο, το κωμικό. Εδώ ξεπερνάει τον εαυτό της και μας δείχνει το πόσο ταλαντούχα ηθοποιός είναι σε όλα. Θέλω να πω όταν ο Θεός σε έχει προικίσει με τόσο ταλέντο ό,τι και να παίξεις θα το παίξεις καλά. Και η Σοφία φέτος δείχνει αυτό ακριβώς, δείχνει ότι είναι ένα πολυεργαλείο καλοκουρδισμένο που πάνω στη σκηνή σαρώνει είτε στην κωμωδία είτε στο δράμα. Και όλο αυτό το είδε ο Κώστας πριν από όλους και της έδωσε την ευκαιρία να μας δείξει ότι είναι από σπάνιο και εντελώς εξωτικό χαρμάνι.

 

Το Σοφάκι εδώ κάνει τη μάνα, οι παύσεις της ρόλος από μόνος του, οι ανάσες της περνάνε στους θεατές, κεντάει στα κωμικά πράγμα πολύ δύσκολο εδώ με τις εναλλαγές της ψυχοσύνθεσης του χαρακτήρα της. Όταν κλαίει βγαίνει από μέσα της, είναι ατόφιο, καθόλου στημένο και καθόλου δήθεν. Έχει μια αμεσότητα με τους θεατές από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και φαίνεται το πόσο αγαπά αυτό το ρόλο, δε κάνει καμία προσπάθεια να το κρύψει, είναι εκεί στο Μουσούρη γιατί το " γουστάρει " και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από αυτήν να παίζεις γιατί "γουστάρεις".

 

Σκηνοθετημένο έξυπνα πολύ από το Νίκο Καραγέωργο, έχει εκμεταλλευτεί τα πάντα, οι κύβοι που αποτελούν το σκηνικό έχουν ο κάθε ένας τη δική του ιστορία, έχουν φωτάκια άσβηστα και ο κάθε κύβος λέει από μια ιστορία. Αρχής, μέσης, τέλους, αλήθειας, μη αλήθειας, συμβατότητας ή μη, επανάστασης ή μη, κανόνων ή μη, ετεροχρονισμένα γενεθλίων ή μη, φόβων ή μη, εγκατάλειψης ή μη, μοναξιάς ή μη, χαράς ή μη, ελπίδας ή μη.

 

Μαζί της η Νίκη Λάμη στον ρόλο της κόρης, αυτής που τα βάζει όλα σε τετραγωνάκια, που δε θέλει αγγίγματα, δε θέλει συναίσθημα, δε θέλει αυθορμητισμούς, θέλει ρεαλισμό και τάξη. Έχει απίστευτη χημεία με τη Σοφία, έχει τσαμπουκά, έχει ταλέντο και έχει έρθει για να μείνει. Μου άρεσε πολύ ο δικός της "χορός" πάνω στους κύβους δύσκολο πολύ να το κάνεις όπως ακριβώς πρέπει, τόσο όσο.

Είναι περιττό να πω πως η Σοφία Βογιατζάκη που σαφέστατα προκαλεί έκπληξη φέτος εδώ, εντάξει όχι σε εμένα αλλά είμαι ειδικό κοινό δε μετράω, έχει έρθει για να σαρώσει, με μια ερμηνεία άξια βραβείου το λέω δημόσια. Δεν είμαι κριτικός αλλά εδώ αξίζει να το δουν οι κριτικοί γιατί η ερμηνεία της δεν είναι απλά κάνω κάτι καλά. Είναι χτυπιέται εκεί επάνω στο σανίδι, βγάζω την ψυχή μου και την μοιράζομαι με το κοινό, κλαίω από μέσα μου χωρίς φιοριτούρες, κλαίω ατόφια, κλαίω χωρίς ανάσα, κλαίω φυσικά, σαρώνω φυσικά, παίζω φυσικά, γελάω φυσικά, ελπίζω φυσικά, ονειρεύομαι φυσικά και το απολαμβάνω στο έπακρο.

Το βίντεο που τράβηξα το έκοψα την κατάλληλη στιγμή που είδα να με έρχεται φιλί και χαμόγελο και υπόκλιση μαζί με ένα αγάπη μου. Είπα να το κρατήσω δικό μας Σοφάκι μου αυτό.

«Μαμά μου» στο Θέατρο Μουσούρη κάθε Δευτέρα και Τρίτη και ναι μην το χάσεις για κανένα λόγο. Οπωσδήποτε πρέπει να το δει η Θεσσαλονίκη οπωσδήποτε να το πάτε Θεσσαλονίκη. Κώστα μεγάλο μπράβο που σκέφτηκες τη Σοφία σε αυτό το ρόλο. Πολύ σας ευχαριστώ για αυτό που είδα και πολύ χαίρομαι που σας είδα. Ήταν η μαγική στιγμή που για εμένα σταμάτησε ο χρόνος. Αυτή είναι η μαγεία μιας καλής παράστασης να σε παίρνει μαζί της και να τα ξεχνάς όλα.