Βασίλης Μπόγδανος

 

1.    Τί σημαίνει το θέατρο για σένα;

Είναι το μέρος και η στιγμή που οι πάνω στη σκηνή με τους κάτω απ’ τη σκηνή θα μοιραστούμε μια κοινή εμπειρία και κάτι μέσα μας θα κουνηθεί και θα ομορφύνει.

 

2.    Πότε και πώς ξεκίνησε η επαφή σου με το θέατρο; Ποια ήταν η αφορμή να ασχοληθείς με την υποκριτική; Ήταν ένα πρόσωπο, μια συγκεκριμένη παράσταση που είδες;

Η επαφή με το θέατρο ξεκίνησε στον Πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού μου, τρίτη γυμνασίου ήμουν, και πήρα έναν μικρό ρόλο από σπόντα, επειδή έλειπε κάποιος. Μετά, στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο στη φιλολογία, κάναμε με τους «Έντιμους Απατεώνες» (την θεατρική μου ομάδα στην Ξάνθη) το «Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Κάτι η δύναμη του κειμένου, κάτι τα τραγούδια του Ξυλούρη, κάτι το γεγονός ότι εμείς 18χρονα καθόμασταν και συγκινούμασταν με τα λόγια που λέγαμε, αντί να κάνουμε διακοπές κατακαλόκαιρο, κάτι έγινε μέσα μου και είπα να το ψάξω. Οπότε μπήκα σε μια φοιτητική ομάδα (τους αγαπημένους Theaterdals), μετά σε ένα εργαστήρι, ε και μετά έδωσα και εξετάσεις στη δραματική να μου φύγει το άχτι.

 

3.    Ποια σχολή τελείωσες και ποια ήταν τα βασικά εφόδια που θα κρατήσεις για πάντα;

Το ΚΘΒΕ τελείωσα, που ήταν φοβερή εμπειρία τρία χρόνια και κρατάω πάρα πολλά, φίλους βασικά, και κάποια λόγια που ξεκλείδωσαν περιοχές μέσα μου. Ένα από αυτά τα λόγια είναι το «όχι βία» (και στο θέατρο και παντού).

 

4.    Με ποιον/ποια ηθοποιό θα ήθελες να συνεργαστείς; Θεωρείς κάποιον ίνδαλμά σου;

Θέλω πολύ να συνεργάζομαι με παιδιά της γενιάς μου. Πολλά από αυτά τα παιδιά τα θαυμάζω και είναι ο λόγος που συνεχίζω να ασχολούμαι με το θέατρο. Ίνδαλμα δεν ξέρω, υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά λάμπουν, όχι μόνο πάνω στη σκηνή, αλλά κυρίως εκτός αυτής. Αυτούς τους ανθρώπους τους έχω μέσα μου οδηγούς σε πολλά πράγματα στη ζωή μου.

 

5.    Μίλησε μας για κάποιες παραστάσεις στις οποίες συμμετείχες έως τώρα. Ξεχωρίζεις κάποια και γιατί;

Το «Γράμμα στον Πατέρα» του Φραντς Κάφκα που κάναμε με τον Στέλιο Βραχνή στο Μπενσουσάν Χαν και το «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα» που κάναμε με τις Τροχιές. Είχαν άμεσο αντίκτυπο σε μας που παίζαμε και στον κόσμο, το βλέπαμε.

 

6.    Ποιος χαρακτήρας από τη παγκόσμια δραματουργία  σ’ έχει αγγίξει ως προσωπικότητα και θεωρείς ότι σε έχει επηρεάσει σε κάποιο βαθμό;

Οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι και η αφηγηματική φωνή του Χρόνη Μίσσιου.

 

7.    Οι καταστάσεις ήταν μέχρι σήμερα εύκολες; Αντιμετώπισες τυχόν δυσκολίες, που σε έκαναν να πεις ότι δεν θέλεις να συνεχίσεις άλλο;

Απολύτως εύκολα όχι. Υπήρχαν δυσκολίες που είχαν να κάνουν με προσωπικές ανασφάλειες, με ανθρώπους που ήταν κακοποιητικοί εντός και εκτός πρόβας και τροφοδοτούσαν αυτές τις ανασφάλειες, και με την οικονομική δυσκολία. Αλλά σε όλα αυτά υπήρχαν φίλοι που στήριζαν, οπότε τα πάλευα και δεν ένιωθα ότι σκαλώνω.

 

8.    Μοιράσου μαζί μας κάποια ιδιαίτερη – αξιοσημείωτη στιγμή από κάποια παράσταση, πρόβα, ή παρασκήνια.

 

Το βράδυ του καλοκαιριού που καθόμασταν με τον Δημήτρη από το «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα» στην κατάληψη της Rosa Nera  στα Χανιά μετά την παράσταση, κοιτούσαμε την απίστευτη θέα και αναρωτιόμασταν «γι’ αυτήν την θέα, που τώρα την βλέπουμε δωρεάν, πόσα άραγε θα πρέπει να πληρώνουμε σε λίγους μήνες για να την χαρούμε;» (στον χώρο της κατάληψης σχεδιάζεται να χτιστεί πολυτελές ξενοδοχείο).

 

9.    Πώς αντιδράς γενικότερα στις κακές στιγμές αλλά και στις κακές κριτικές που μπορεί να ακολουθούν;

 

Φιλτράρω πολύ ό,τι ακούω, κάποια απλώς τα ακούω και τα πετάω, αλλά τα πιο πολλά τα παίρνω μέσα μου και μετά με την ησυχία μου τα δουλεύω.

 

10. Αν κάποιος σκηνοθέτης σου ζητούσε κάτι «ακραίο» επί σκηνής, για παράδειγμα να εμφανιστείς γυμνός θα το ακολουθούσες; Γενικά πόσο «ανοιχτός» είσαι στην πρόκληση;

 

Αν έβγαινε οργανικά ως ιδανική επιλογή το γυμνό για την τάδε σκηνή, ναι, γιατί όχι; Πρόκληση στην πρόβα μπορεί να είναι και το να ξεβολευτείς από την οικεία σου ανάγνωση ενός χαρακτήρα και να εξερευνήσεις και να εμβαθύνεις σε δύσκολες ψυχολογικές περιοχές. Αυτό πολλές φορές είναι πολύ πιο προκλητικό απ’ το γυμνό.

 

11. Πόσο σε απασχολεί και σε ενδιαφέρει η δημοφιλία;

 

Από 100 και πάνω reactions στο Instagram, και μέχρι εκεί.

 

12. Ποια πρόσωπα και σχήματα της Θεσσαλονίκης εκτιμάς πιστεύοντας πως παράγουν καλλιτεχνικό έργο;

 

Η θεατρική ομάδα των Monks, παλεύουν πολύ ειλικρινά να κάνουν όμορφα πράγματα στην πόλη. Οι Teeto είναι μια φοβερή μπάντα που δημιουργούν σε κάθε λάιβ κάτι μοναδικό. Οι Kapten επίσης. Ο Capétte. Και όλα τα παιδιά στη Σχολή Θεάτρου και στην Κινηματογράφου ΑΠΘ που κάνουν παπάδες με ελάχιστα μέσα.

 

13. Ποια είναι η γνώμη σου για τις παραστάσεις που ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη και γενικά για την θεατρική παραγωγή στην Ελλάδα;

 

Έχω δει εδώ απίστευτα συγκινητικές παραστάσεις από μικρές ομάδες που έπαθα πλάκα και παραστάσεις από το Κρατικό που έλεγα «οκ δεν παίζει να το βλέπω αυτό». Δεν δίνουμε χώρο και χρόνο σε νέες ομάδες να φανούν, υπάρχει το φεστιβάλ της Ανοιχτής Σκηνής μια φορά το χρόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετό. Τον υπόλοιπο χρόνο θα πηγαίνουμε στις παραστάσεις που έρχονται από την Αθήνα και «έχουν ακουστεί», στα μεγάλα ονόματα, ασχέτως του τι παίζουν.

 

14. Πιστεύεις πώς ένας νέος ηθοποιός ή σκηνοθέτης μπορεί να εξασφαλιστεί βιοποριστικά ασχολούμενος μόνο με το θέατρο; Στην δική σου περίπτωση κάνεις και κάποια άλλη δουλειά παράλληλα;

 

Αν πηγαίνει από την μία πρόβα στην άλλη, ίσως να μπορεί να βγάλει τα βασικά. Αν δεν είσαι υπό την σκέπη κάποιου μεγάλου φορέα, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, υπάρχει πολλή δεδομένη εκμετάλλευση, και ανοχή, που στις περιπτώσεις των μικρών ομάδων νέων παιδιών που τώρα ξεκινάνε είναι λογικό, αλλά σε μεγάλους παραγωγούς που αφήνουν απλήρωτες τις πρόβες, παραστάσεις χωρίς ένσημα και πολλές φορές απλήρωτες κι αυτές, καταλαβαίνεις ότι ο βιοπορισμός συμβαίνει είτε από θαύμα είτε από σέρβις/ιδιαίτερα/βάλε ό,τι θες. Εγώ μέχρι στιγμής πηγαίνω από την μία πρόβα στην άλλη.

 

15. Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινή κοινωνία και ειδικότερα στην ελληνική πραγματικότητα;

Να μας θυμίζει το πόσο μικρός και πόσο μεγάλος μπορεί να είναι ο άνθρωπος όταν θέλει.

 

16. Με ποιες τρεις λέξεις θα χαρακτήριζες το παρόν και το μέλλον τούτης της χώρας;

Διαθέσιμα παιδιά αποχωρούν.

 

17. Με τι ακριβώς ασχολείσαι αυτή την εποχή και δυο λόγια για την παράσταση, έργο, ρόλος, σκηνοθεσία.

Από τις 18/1 και για δύο Σαββατοκύριακα θα παίζεται στην Kunia Cultural Hub η χοροθεατρική performance «Σκουπίδια ή When life gives you garbage» της Σαββίνας Ρωμανού-Πύλλη σε σκηνοθεσία δική μου. Σ’ αυτόν τον μονόλογο ουσιαστικά, που ερμηνεύει η ίδια η Σαββίνα, παρακολουθούμε μια κοπέλα, η οποία με αφορμή το συμμάζεμα του σπιτιού της, έρχεται αντιμέτωπη με τις αναμνήσεις της, τα τραύματά της, τις αγκυλώσεις της, τις τοξικές συνήθειές της και τα καταφύγιά της.

 

Εγώ ως ηθοποιός παίζω στο «Τι ομάδα είσαι ρε;», μια παράσταση για την οπαδική βία από την Εταιρεία Θεάτρου Αντίρρηση σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μαυρόπουλου, με την οποία πηγαίνουμε σε Γυμνάσια και Λύκεια, είναι devised δουλειά κι έχει φοβερό ενδιαφέρον, ανοίγουν ωραίες συζητήσεις με τα παιδιά. Εκεί πιάνουμε διάφορους ανθρώπους του ποδοσφαίρου, οπαδούς, συνδεσμίτες, αθλητικογράφους, προέδρους ομάδων, γονείς παιδιών μπλεγμένων σε οπαδικές συμπλοκές και ουσιαστικά φωτίζουμε τις ιστορίες τους και τις οπτικές τους.

 

Και επίσης θα παίζω από 10/2 στους «Μεθυσμένους» του Ivan Vyrypaev με την ομάδα Bloom Theatre Group σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Παράσχου στο Θέατρο Αυλαία, όπου κι εκεί παίζουμε διάφορους χαρακτήρες, όλοι μεθυσμένοι, που μέσα από την σύγκρουση μεταξύ τους και με τον εαυτό τους, αναζητούν απαντήσεις στα υπαρξιακά τους αδιέξοδα.

 

18. Τί σκέφτεσαι για το μέλλον; Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κάποια από τα όνειρά σου;

Να μπορώ να βρίσκομαι σε χώρους και με ανθρώπους, ασχέτως καλλιτεχνικής φύσης ή όχι, με υγιή συμπεριφορά και κατανόηση.

 

Σύντομες ερωτήσεις, γρήγορες απαντήσεις με δυο τρεις λέξεις:

-Ένα μνημείο/χώρος/στέκι της Θεσσαλονίκης που ξεχωρίζεις; Λιμάνι

-Τι σου τη σπάει στη Θεσσαλονίκη; Μυρωδιά Θερμαϊκού

-Με τι διασκεδάζεις εκτός από το θέατρο; Πινγκ πονγκ

-Μια θεατρική παράσταση που σ’ έχει στοιχειώσει; Ο Ελέφας του Γ. Λεοντάρη.

-Μια κινηματογραφική ταινία που δεν ξεχνάς ποτέ; Ζ του Κώστα Γαβρά

-Ένα χόμπι που κάνοντας το ξεχνιέσαι; Ζωγραφική.

-Ένα ταξίδι που έκανες και ακόμη το νοσταλγείς; Όλες οι φορές στο χωριό τις γιορτές.

-Το μεγαλύτερο σου προτέρημα; Υπομονή.

-Το μεγαλύτερό σου ελάττωμα; Εσωτερίκευση.

-Αγαπημένη καθημερινή συνήθεια; Φυστικοβούτυρο .

-Με τι βαριέσαι ως συνήθως; Ζέσταμα θερμοσίφωνα.

-Μια αδυναμία που δεν μπορείς σχεδόν ποτέ να αντισταθείς; Όταν κάνουμε σοβαρή συζήτηση και γίνεται κάτι γελοίο.

-Το μότο που σε ακολουθεί; Όλα για κάποιο λόγο γίνονται, ας πούμε…